Το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης γεννά ελπίδα κι αξιοπρέπεια.
Ήταν 4 χρόνια πριν περίπου όταν το πρώτο εργοστάσιο στην Ελλάδα ανακτήθηκε από τους εργαζόμενους και ξεκίνησε να βαδίζει τον δρόμο της αυτοδιαχείρισης. Τότε, πριν 4 χρόνια, ο σπόρος της αξιοπρέπειας και της αυτοδιαχείρισης έπεσε στο γόνιμο έδαφος της αλληλεγγύης και σήμερα, μετά από αδιαμεσολάβητους αγώνες, χωρίς σωτήρες και λοιπά φαντάσματα, μπορούμε να λέμε πως η ΒΙΟ.ΜΕ έγινε το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο, που λειτουργεί με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Κι ύστερα ήρθε και το δεύτερο…
Έπειτα από 5 χρόνια απαξίωσης, εκβιασμού κι εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους, οι εργαζόμενοι ενός άλλου εργοστασίου -αυτή την φορά όχι σε κάποια μεγάλη πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, αλλά σε ένα μικρό χωριό στην καρδιά της Ημαθίας- συνειδητοποιούν το μέγεθος της εκμετάλλευσης τους, σπάνε τις αλυσίδες της αλλοτρίωσης και αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου ξυλείας Παπαδόπουλου – Παγούρα, χωρίς προηγούμενη επαφή με διαδικασίες αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας μέσα από αντιφάσεις, προβληματισμούς κι επιφυλάξεις προβαίνουν στο τελικό ξεκαθάρισμα: προχωρούν σε επίσχεση εργασίας και κατάληψη του εργοστασίου και ανακοινώνεται στα αφεντικά, ότι διακόπτεται κάθε σχέση μαζί τους. Το εργοστάσιο, το οποίο δούλευαν οι ίδιοι με κόπο και αυταπάρνηση για 25-30 χρόνια, περνά ολοκληρωτικά στα χέρια τους, καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν κάθε μηχάνημα και κάθε γωνιά του, αυτοί που με τον ιδρώτα τους παρήγαγαν προϊόντα που κάλυπταν τις ανάγκες της κοινωνίας, από ξυλεία για τον αγρότη μέχρι τους στύλους μεταφοράς ενέργειας για τη ΔΕΗ, από παλέτες μεταφοράς αγαθών μέχρι ξυλεία για τη στέγαση της κοινωνίας.
Η ανταπόκριση στα νέα ενός δεύτερου εργοστασίου που στρέφεται προς την αυτοδιαχείριση είναι άμεση και πρωτοφανής. Κι αυτό γιατί το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης μιλά απευθείας στις ανάγκες όλων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων, όλων των εργατών και εργατριών, όλων των “από κάτω”. Όλων όσων στην ανάκτηση της παραγωγής από τους παραγωγούς βλέπουμε κοιτίδες αγώνα, ελπίδας και αντίστασης, κοινωνικής δημιουργίας κι απελευθέρωσης από την απληστία των “από πάνω”. Γιατί τα ανακτημένα εργοστάσια Ρομπέν και ΒΙΟ.ΜΕ, τα κοινωνικά ιατρεία και οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα πειράματα ελευθεριακής μάθησης, τα σωματεία βάσης και οι συνελεύσεις γειτονιάς επιβεβαιώνουν ότι εμείς που δημιουργούμε τον πλούτο, μπορούμε και να τον διευθύνουμε με αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας, με άμεση δημοκρατία στην κοινωνία, χωρίς αφεντικά και πατρόνες, χωρίς ιεραρχίες και διευθυντήρια που με τη βία ιδιοποιούνται τον κόπο μας. Καθένας και καθεμία από εμάς, ατομικά και συλλογικά είμαστε τα μέρη του μεγάλου παζλ που αναδύεται στην αυτοοργάνωση των αγώνων μας ως εργάτες/τριες, ως μετανάστες/τριες, ως άνεργοι/ες, ως οι κολασμένοι/ες αυτού του κόσμου. Η τάξη μας πέρα από ιεραρχίες, κόμματα, διακρίσεις και ιδεοληψίες· πέρα από έθνη, θρησκείες και σύνορα εδώ και αιώνες κάθε μέρα συναρμολογούμε αυτό το παζλ του νέου κόσμου από κοινού. Ενός κόσμου αξιοπρέπειας και αγώνα, ισότητας κι ελευθερίας. Ένα τραγούδι σιγά σιγά ξαναζεσταίνει τις καρδιές μας, ένας νέος ήλιος ξαναγεννιέται μέσα στους στίχους του. Παλιός όσο κι ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ζωντανός όσο ποτέ άλλοτε. Από την Αργεντινή ως την Θεσσαλονίκη και από την Πατρίδα της Ημαθίας ως την καρδιά της Ευρώπης το ακούμε να ζωντανεύει. Εμπρός της γης οι κολασμένοι….
* Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των εργατών του εργοστασίου, στον Αλδεβαράν συλλέγουμε είδη για την κάλυψη των αναγκών τους: καφέ, ζάχαρη, μακαρόνια, ρύζι, φασόλια, χαρτικά είδη, απορρυπαντικά, ψωμί και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ανοιχτά Δευτέρα με Παρασκευή μετά τις 21:00.
*Την Κυριακή 8 Μάη, ο κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν θα βρίσκεται στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή κινητοποίηση στην Βέροια, πλ. Δημαρχείου, 11 πμ, στηρίζοντας το κάλεσμα των Ρομπέν του Ξύλου για ανεξάρτητη ταξική εργατική συγκέντρωση.
Κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν
Μάϊος 2016 | Νάουσα
130 χρόνια μετά το Σικάγο, 100 χρόνια από την εργατική επανάσταση στη Ρωσία, 80 χρόνια μετά την εργατική επανάσταση στην Ισπανία, 80 χρόνια από τον Μάη του ’36 στη Σαλονίκη, οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη σε ολόκληρο τον κόσμο διαιρεμένοι/ες παρακολουθούμε τις ζωές μας να παρασέρνονται στα δόντια της καπιταλιστικής μηχανής.
Πολιτικοί της αριστεράς και της δεξιάς, γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δημοσιογράφοι και “έγκριτοι” αναλυτές, δικαστές και αστυνομία, κακοί δάσκαλοι, φασίστες-ρατσιστές-πατριώτες όλων των αποχρώσεων, θρησκευτικοί ιεράρχες όλων των δογμάτων, όλοι μαζί κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στην τάξη μας, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο μονόδρομο της υποταγής. Ο πλούτος που δημιουργούμε με την εργασία μας, ξαναμοιράζεται και περιφράσσεται. Σιγά-σιγά χάνουμε όλα όσα κατακτήσαμε με αίμα κι αγώνες: το οκτάωρο, τις δωρεάν παροχές έστω και στην κακή στέγη, την κακή μάθηση, την κακή υγεία, την κακή σύνταξη, το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία. Τα σώματα και οι ψυχές μας βρίσκονται σε ένα ανελέητο κυνήγι περισσότερων ωρών εργασίας, περισσότερων καταρτίσεων, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια, και στα ειρηνοδικεία, για να διασφαλίσουμε ένα πιάτο φαΐ, το σπίτι που με κόπο αγοράσαμε, το επίδομα για τη θέρμανση ή την ανεργία. Η φύση, τα δάση, τα βουνά, οι θάλασσες, και οι κάμποι, τα μη ανθρώπινα ζώα παραδίδονται στην υπερεκμετάλλευση και την καταστροφή. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια γίνεται η σταθερή βάση για την διαίρεση μας, για τον έλεγχο και την υποταγή μας. Ο Έλληνας, ο Αλβανός, ο Σύριος, ο ντόπιος και ο ξένος, ο ανώτερος κι ο κατώτερος προπαγανδίζονται ως αιώνιοι διαχωρισμοί, και ο φασισμός με τη μορφή της Χρυσής Αυγής και του ISIS, της ευρωπαϊκής, αμερικάνικης ή ασιατικής ακροδεξιάς κερδίζει έδαφος μέσα στη μιζέρια του καπιταλισμού. Και τα αφεντικά συνεχίζουν να συσσωρεύουν δύναμη κι εξουσία.
Όμως δειλά δειλά, χαμογελώντας ένας νέος κόσμος ανατέλλει μέσα στους αγώνες των εργατών και εργατριών σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα, σε όλη τη γη, ο κόσμος των προλετάριων οργανώνεται σε σωματεία βάσης, καταλαμβάνει χώρους παραγωγής, και τους θέτει κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, οραματίζεται και δημιουργεί στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς εργατοπατέρες, χωρίς αφεντικά, πέρα από ιδεολογικές ταυτότητες. Τα εργοστάσια της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, και των Ρομπέν στην Ημαθία, τα δεκάδες σωματεία βάσης και ο επαναστατικός συνδικαλισμός, οι εκατοντάδες αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι και συνεταιρισμοί στην Ελλάδα, ο αυτοοργανωμένος κόσμος της αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους εργάτες-τριες, και άλλα πολλά δείχνουν το δρόμο που μπορούμε να βαδίσουμε.
Οι εργάτες και οι εργάτριες της Νάουσας, οι άνεργοι και οι άνεργες, στα εργοστάσια, στη γη, στα καφενεία και τις ταβέρνες, στο νοσοκομείο οφείλουμε να αναζητήσουμε και να βρούμε τους τρόπους οργάνωσης της τάξης μας σε τοπικό, ελλαδικό και διεθνές επίπεδο. Να ξανασυνδεθούμε στις αλυσίδες του μαχητικού αγώνα, για να ανακτήσουμε αυτά που δημιουργούμε, για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για την απελευθέρωση μας από τα αφεντικά στο κράτος και στην οικονομία.
Για όλα αυτά και όσα άλλα μπορούμε να ανακαλύψουμε μαζί, η συνέλευση του κοινωνικού χώρου του Αλδεβαράν, σας καλούμε στο διήμερο δράσεων για την εργατική πρωτομαγιά:
Σάββατο 7 Μάη στις 8μμ:
Κυριακή 8 Μάη:
Κοινωνικός χώρος των “από κάτω” Αλδεβαράν
Τον τελευταίο καιρό στη Νάουσα, το κράτος με τη μορφή του άστολου πραίτορα του αριστερού υπουργείου προστασίας, δηλαδή με την ιδιότητα του ασφαλίτη ή νυχτοφύλακα της “τάξης”, απειλεί νέους αγωνιστές της πόλης, και τους συγγενείς τους. Σε τρεις περιπτώσεις μέχρι τώρα, μας μεταφέρθηκε πως οι απειλές αφορούν τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις και παρεμβάσεις του κοινωνικού χώρου Αλδεβαράν. Σε μία περίπτωση μάλιστα ο ασφαλίτης νυχτοφύλακας και υπάλληλος των αφεντικών υπονόησε σε συγγενή κάποιου συναγωνιστή μας, πως αν δεν κόψει τις σχέσεις του με τον Αλδεβαράν κινδυνεύει με σύλληψη και απέλαση. Παράλληλα οι υπάλληλοι παραπληροφορούν το περιβάλλον των αγωνιστών, πως στον χώρο γίνεται χρήση “ναρκωτικών”, ενώ διασπείρουν την φήμη της εισβολής της αστυνομίας. Φυσικά όλα αυτά γίνονται νύχτα, μέσα στο σκοτάδι.
“Αξιότιμοι κύριοι” σεβαστοί υπάλληλοι των αφεντικών του κράτους και του κεφαλαίου. Τιμημένοι φρουροί των συμφερόντων των “από πάνω”. Εμείς που δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε, δρούμε στο φως της ημέρας με τα πρόσωπα μας, κι όχι στα σκοτάδια. Ως προλετάριοι και προλετάριες, συμμετέχουμε με πάθος στους αγώνες της εργατικής τάξης της περιοχής μας, αναζητούμε τρόπους οργάνωσης και μαχητικής αντίστασης ενάντια στην εκμετάλλευση μας. Παράλληλα δεν το κρύψαμε ούτε θα το κρύψουμε ποτέ πως αγωνιζόμαστε με τους μετανάστες/τριες, για την απελευθέρωση μας, την απελευθέρωση της πόλης, της καθημερινότητας μας, τη συνολική απελευθέρωση της κοινωνίας και της φύσης από τα δεσμά του κεφαλαίου και του κράτους, για την δημιουργία ενός κόσμου δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, χωρίς “από πάνω” και χωρίς “από κάτω”. Κι όλα αυτά τα κάνουμε στη βάση της άμεσης δημοκρατίας και της ισότητας. Εξάλλου κεντρικό μας μότο είναι το “Εργοστάσια στους εργάτες, η παραγωγή στους παραγωγούς, για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση”. Κι αυτός ο δρόμος πάει πέρα από το κράτος και το παρακράτος σας.
Γνωρίζουμε πως εσείς ως ένστολοι ή άστολοι φορείς της κρατικής εξουσίας ενοχοποιείτε, απειλείτε, κυνηγάτε, ακόμα και βασανίζετε – κατά τις διαταγές σας – ακριβώς αυτές τις αξίες. Εξυπακούεται πως σε πλήθος περιπτώσεων χτυπάτε την πλάτη στα αφεντικά που μας πίνουν το αίμα, ή στο φασιστικό παρακράτος που προστατεύετε με αυταπάρνηση αφού και πολλοί από εσάς είστε ομοϊδεάτες τους. Είστε άξιοι του ρόλου σας και κάποια στιγμή η “πολιτεία” των διεθνών και ντόπιων τραπεζοληστών, τα ντόπια και ξένα αφεντικά πρέπει να σας τιμήσουν για αυτόν το ρόλο. Ας γνωριστούμε όμως λίγο καλύτερα. Όσοι και όσες συμμετέχουμε στον κοινωνικό χώρο Αδλεβαράν, αλλά και όλοι όσοι και όσες επέλεξαν ή θα επιλέξουν παράλληλους με εμάς δρόμους στην πόλη της Νάουσας, είμαστε τα παιδιά και σίγουρα οι γονείς, μιας κοινωνίας ελευθερίας και ισότητας, που περνάει από χέρι σε χέρι κι από καρδιά σε καρδιά εδώ και αιώνες, ως αγώνας, ως δημιουργία, ως όνειρο και φυσικά ως εφιάλτης σας. Είμαστε παιδιά της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, και της καθημερινής βίας στο σχολείο, στη γειτονιά, στα εργασιακά κάτεργα, πάνω στα σύνορα που χαράξανε οι εκμεταλλευτές μας, από τις γειτονιές μας και σε όλο τον πλανήτη. Είμαστε τα παιδιά που σε κάθε λέξη μας, κάθε συνέλευση μας, κάθε μικρό και μεγάλο μας βήμα στον αγώνα, τραγουδάμε μία και μόνο λέξη. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Αυτή τη λέξη μας τραγουδούσαν και οι αντάρτισσες γιαγιάδες μας, μέσα στις ιστορίες τους.
Ακριβώς λόγω των αξιών μας, παλεύουμε ενάντια σε όλες τις εξαρτήσεις από ουσίες. Είτε μιλάμε για τις χημικές ουσίες, είτε για τις πολιτισμικές ουσίες της κακής σας εκπαίδευσης, της κακής σας κυβέρνησης, των κακών θεσμών των “από πάνω”. Ως αγωνιστές και αγωνίστριες για την ελευθερία, είμαστε ενάντια σε όλες εκείνες τις σχέσεις που δηλητηριάζουν τις επιλογές μας ως ελεύθερων ανθρώπων, και εξαρτούν τις ζωές μας, από τους κυρίαρχους. Είμαστε λοιπόν το ίδιο εχθρικοί και στους εμπόρους της “ελπίδας” – εκκλησιαστικά, καθηγητικά, πνευματικά ιερατεία των “από πάνω” – και στους μαφιόζους εμπόρους της “χημείας”. Για εμάς η χημεία είναι μία ενδιαφέρουσα επιστήμη που μπορεί να εξυπηρετήσει την κοινωνία των “από κάτω” αν απεγκλωβιστεί από τα δεσμά των αφεντικών.
Μάθετε λοιπόν άστολοι νυχτοφύλακες της τάξης των “από πάνω” πως στον κοινωνικό χώρο του Αλδεβαράν, από την αρχή της λειτουργίας του, δεν επιτρέπουμε τη χρήση ουσιών, ακόμα και την υπερβάλλουσα χρήση αλκοόλ, κάτι που κατά κόρον επιτρέπεται και επιτρέπετε στα λάιφ στάιλ διασκεδαστήρια της πόλης. Σας φαίνεται παράξενο; Εμάς καθόλου… Αν είμαστε για κάτι παθιασμένοι είναι ο αγώνας για την λευτεριά, πέρα από έθνη, θρησκείες, γλώσσες, χρώματα, σεξουαλικές επιλογές. Αν είμαστε από κάτι εξαρτημένοι είναι ο διαρκής αγώνας για την πραγμάτωση της. Ελάτε να την πάρετε…
Η συνέλευση του κοινωνικού χώρου Αλδεβαράν,
“από κάτω” και χωρίς “από πάνω”
Απρίλιος 2016
Συζητάμε με τους εργαζόμενους του δεύτερου ανακτημένου εργοστασίου στην Πατρίδα Ημαθίας, για την αυτοδιαχείριση, την αξιοπρέπεια και την συλλογικοποίηση του αγώνα και της αλληλεγγύης.
Σάββατο 23/4
στις 20:00
στον κ.χ Αλδεβαράν
Το Σάββατο 9/4 βρεθήκαμε για μία ακόμη φορά στην κεντρική πλατεία της Νάουσας, διαθέτοντας ανοιχτά τα προϊόντα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ και μοιράζοντας κείμενα του νέου εγχειρήματος Ρομπέν του Ξύλου στην Πατρίδα Ημαθίας που βαδίζει προς την αυτοδιαχείριση, στο πλάι των εργαζομένων του εργοστασίου, κάνοντας ξεκάθαρο ότι οι κοινωνικές και εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες.
ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ
Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ
Απέλαση στους φασίστες του δημοτικού συμβουλίου
Το ανδρείκελο του νεοφιλελευθερισμού ξαναχτύπησε. Ο άρχων των φασιστοειδών της αγοράς προχωράει το σχεδιασμένο ξεπούλημα του πλούτου της Νάουσας, ενώ παράλληλα επιτίθεται παρέα με τους τρομοκράτες του στο πιο κολασμένο κομμάτι των καταπιεσμένων τους μετανάστες, χαρακτηρίζοντας τους ως ανεπιθύμητους. Μετά το βουνό και το ξενοδοχείο Βέρμιο, ετοιμάζεται να παραδώσει και στο χώρο του πάρκου το αναψυκτήριο στους ιδιώτες, ενώ παράλληλα ψάχνει φόρμουλα για να χαρίσει στους Κινέζους επιχειρηματίες τα χρέη 300.000 ευρώ που έχουν προς το Δήμο. Ο βεζίρης των αγορών, ο “επιτυχημένος” επιχειρηματίας που έφτιαξε την εικόνα του πάνω στις πλάτες χιλιάδων νέων εθελοντών, μετατρέπει την πόλη σε ένα κάτεργο παροχής φτηνών υπηρεσιών, όπου νέοι και νέες ανασφάλιστες με χαμηλά μεροκάματα θα διασκεδάζουν δουλικά τους αφεντάδες της νέας εποχής.
Κι αν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και αλλού ανακηρύσσονται εχθροί της ακροδεξιάς παράταξής του, οι Κινέζοι επιχειρηματίες παρουσιάζονται ως οι σωτήρες της πόλης, οι μεγάλοι ευεργέτες του λαού της περιοχής. Και εδώ οι μάσκες πέφτουν. Η πολιτική του Κουτσογιάννη, οι στόχοι του αλλά και οι επιλογές του καταδεικνύουν ξεκάθαρα πως ο φασιστικός λόγος, ο ρατσισμός και το μίσος προς καθετί διαφορετικό είναι βαθύτατα ταξικός. Οι “από κάτω”, οι εργαζόμενοι/ες, οι άνεργοι/ες, οι μετανάστες/τριες ανήκουν στην τάξη που μπορεί να απειλήσει τα συμφέροντα, τα πλούτη, την απληστία της τάξης των “από πάνω”, των αφεντικών δηλαδή, στην οικονομία, την πολιτική, την εκκλησία και αλλού.
Οι 50 και 100 χιλιάδες μετανάστες που θα εγκατασταθούν στη χώρα μας, δεν απειλούν τις ζωές μας, ούτε με το έγκλημα, ούτε με την οποιαδήποτε θρησκεία τους, ούτε με τις αρρώστιες τους. Είναι γνωστό πως το έγκλημα και η αρρώστια, ο φανατισμός και ο φασισμός σε όλες τις εκδοχές του, είναι γέννημα θρέμμα, μιας κοινωνίας που θεοποιεί το χρήμα, τον ανταγωνισμό, και τον ατομικισμό, τον πόλεμο όλων εναντίων όλων. Αυτή η κοινωνία παράγει τα εκατομμύρια των προσφύγων, των ανέργων, των πεινασμένων στην Ελλάδα, τη Συρία, την Ευρώπη, την Αμερική, παγκόσμια, και συγκεντρώνει πλούτο και εξουσία στα χέρια λίγων και εκλεκτών. Σε αυτή την κοινωνία που όλα πουλιούνται και αγοράζονται, ο πεινασμένος θα κλέψει, ο φτωχός θα αρρωστήσει, κι ο αποβλακωμένος από την κακή εκπαίδευση θα γίνει φασίστας, είτε της Χρυσής Αυγής, είτε του ISIS. Και είναι αλήθεια πως πολλοί θα στηριχθούν στον φανατικό απάνθρωπο λόγο των ιεραρχών της χριστιανικής εκκλησίας, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους αντίστοιχους του Ισλάμ.
Όμως το ερώτημα που αποφεύγουν να απαντήσουν οι Κουτσογιάννηδες της εποχής είναι το εξής. Πέρα από την κακή “από πάνω” διαχείριση του τόπου μας, που ξεπουλάει ανθρώπους και πλούτο στα σαγόνια των μισθοφόρων της αγοράς, υπάρχει άλλος δρόμος; Εμείς λέμε πως υπάρχει. Είναι ο δρόμος της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής από τους παραγωγούς της, και του πλούτου που παράγεται από όλους όσους και όσες συνθέτουν την τοπική κοινωνία, μέσα από την άμεση λειτουργία συνελεύσεων στις γειτονιές και στο δήμο, στα σχολεία και στα θέατρα, στα χωράφια και τα εργοστάσια, στα νοσοκομεία και την ενέργεια και αλλού. Κι όταν λέμε άμεση εννοούμε άμεση· χωρίς μεσολαβήσεις από πολιτικάντηδες και διοικητές, χωρίς την ανάθεση των ζωών μας, στα χέρια λίγων κι εκλεκτών αρχόντων της πολιτικής και του μάνατζμεντ. Το αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, το νέο κατειλημμένο εργοστάσιο ΡΟΜΠΕΝ στην Πατρίδα, τα κοινωνικά ιατρεία, τα εκατοντάδες στέκια σε διάφορες γειτονιές της χώρας, η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3, ο αδιαμεσολάβητος αγώνας των κατοίκων στις Σκουριές της Χαλκιδικής, τα σωματεία βάσης, βιβλιοπωλεία, καφέ και αμέτρητα άλλα παραδείγματα, αποδεικνύουν πως οι άνθρωποι μπορούν να πάρουν τις ζωές στα χέρια τους, και να χτίσουν ελεύθερα και ισότιμα τους θεσμούς εκείνους, που θα καλύπτουν τις ανάγκες καθενός ξεχωριστά.
Σε αυτούς που επιμένουν πως δεν υπάρχει πλούτος, και πως η χώρα είναι κατεστραμμένη απαντάμε, πως πλούτος υπάρχει αλλά είναι συγκεντρωμένος στο Κράτος, τα αφεντικά, και την Εκκλησία. Καθήκον των “από κάτω” είναι να τον πάρουμε στα χέρια μας για να τον βάλουμε στην υπηρεσία όλων των ανθρώπων, για να κάνουμε πράξη την αγάπη και την αλληλεγγύη, για να ζήσουμε ελεύθερα και δίκαια, ανεξάρτητα από πολιτισμικές, γλωσσικές, και άλλες διαφορές.
Σε αυτή την προοπτική και στη βάση της ισότητας καλωσορίζουμε κάθε μετανάστη/τρια, κάθε καταπιεσμένο/η, κάθε διαφορετικό/ή στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Μάρτης 2016, Κοινωνικός χώρος των “από κάτω”, Αλδεβαράν
Αυτό το Σάββατο 13.2 | γνωρίζουμε το “Μικρό Δέντρο” και τις αλλιώτικες παιδαγωγικές του προσεγγίσεις | 20:00 | στον κ.χ Αλδεβαράν
“Το Μικρό Δέντρο που θα γίνει Δάσος” είναι ένα αυτοοργανωμένο παιδαγωγικό εγχείρημα στο Κρυονέρι, Θεσσαλονίκης, που καλλιεργεί τους βλαστούς της αυριανής συλλογικής ελευθερίας.
To “Μικρό Δέντρο που θα γίνει Δάσος” έχει μόνιμη ανάγκη από τα εξής:
– στρωματάκια γυμναστικής/ υποστρώματα/ μαλακά πατώματα
– χάρτες
– μαξιλάρια διαφόρων ειδών και σχημάτων
– μουσικά όργανα
– βιβλία γνωστικού περιεχομένου
– χαλιά
– καβαλέτο
– υφάσματα/ ρετάλια
– αξεσουάρ μεταμφίεσης
– παζλ/επιτραπέζια
– φυτά
Όσοι επιθυμείτε, μπορείτε να φέρετε κάτι από τα παραπάνω την ημέρα/ώρα της εκδήλωσης.