130 χρόνια μετά το Σικάγο, 100 χρόνια από την εργατική επανάσταση στη Ρωσία, 80 χρόνια μετά την εργατική επανάσταση στην Ισπανία, 80 χρόνια από τον Μάη του ’36 στη Σαλονίκη, οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη σε ολόκληρο τον κόσμο διαιρεμένοι/ες παρακολουθούμε τις ζωές μας να παρασέρνονται στα δόντια της καπιταλιστικής μηχανής.
Πολιτικοί της αριστεράς και της δεξιάς, γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δημοσιογράφοι και “έγκριτοι” αναλυτές, δικαστές και αστυνομία, κακοί δάσκαλοι, φασίστες-ρατσιστές-πατριώτες όλων των αποχρώσεων, θρησκευτικοί ιεράρχες όλων των δογμάτων, όλοι μαζί κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στην τάξη μας, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο μονόδρομο της υποταγής. Ο πλούτος που δημιουργούμε με την εργασία μας, ξαναμοιράζεται και περιφράσσεται. Σιγά-σιγά χάνουμε όλα όσα κατακτήσαμε με αίμα κι αγώνες: το οκτάωρο, τις δωρεάν παροχές έστω και στην κακή στέγη, την κακή μάθηση, την κακή υγεία, την κακή σύνταξη, το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία. Τα σώματα και οι ψυχές μας βρίσκονται σε ένα ανελέητο κυνήγι περισσότερων ωρών εργασίας, περισσότερων καταρτίσεων, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια, και στα ειρηνοδικεία, για να διασφαλίσουμε ένα πιάτο φαΐ, το σπίτι που με κόπο αγοράσαμε, το επίδομα για τη θέρμανση ή την ανεργία. Η φύση, τα δάση, τα βουνά, οι θάλασσες, και οι κάμποι, τα μη ανθρώπινα ζώα παραδίδονται στην υπερεκμετάλλευση και την καταστροφή. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια γίνεται η σταθερή βάση για την διαίρεση μας, για τον έλεγχο και την υποταγή μας. Ο Έλληνας, ο Αλβανός, ο Σύριος, ο ντόπιος και ο ξένος, ο ανώτερος κι ο κατώτερος προπαγανδίζονται ως αιώνιοι διαχωρισμοί, και ο φασισμός με τη μορφή της Χρυσής Αυγής και του ISIS, της ευρωπαϊκής, αμερικάνικης ή ασιατικής ακροδεξιάς κερδίζει έδαφος μέσα στη μιζέρια του καπιταλισμού. Και τα αφεντικά συνεχίζουν να συσσωρεύουν δύναμη κι εξουσία.
Όμως δειλά δειλά, χαμογελώντας ένας νέος κόσμος ανατέλλει μέσα στους αγώνες των εργατών και εργατριών σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα, σε όλη τη γη, ο κόσμος των προλετάριων οργανώνεται σε σωματεία βάσης, καταλαμβάνει χώρους παραγωγής, και τους θέτει κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, οραματίζεται και δημιουργεί στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς εργατοπατέρες, χωρίς αφεντικά, πέρα από ιδεολογικές ταυτότητες. Τα εργοστάσια της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, και των Ρομπέν στην Ημαθία, τα δεκάδες σωματεία βάσης και ο επαναστατικός συνδικαλισμός, οι εκατοντάδες αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι και συνεταιρισμοί στην Ελλάδα, ο αυτοοργανωμένος κόσμος της αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους εργάτες-τριες, και άλλα πολλά δείχνουν το δρόμο που μπορούμε να βαδίσουμε.
Οι εργάτες και οι εργάτριες της Νάουσας, οι άνεργοι και οι άνεργες, στα εργοστάσια, στη γη, στα καφενεία και τις ταβέρνες, στο νοσοκομείο οφείλουμε να αναζητήσουμε και να βρούμε τους τρόπους οργάνωσης της τάξης μας σε τοπικό, ελλαδικό και διεθνές επίπεδο. Να ξανασυνδεθούμε στις αλυσίδες του μαχητικού αγώνα, για να ανακτήσουμε αυτά που δημιουργούμε, για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για την απελευθέρωση μας από τα αφεντικά στο κράτος και στην οικονομία.
Για όλα αυτά και όσα άλλα μπορούμε να ανακαλύψουμε μαζί, η συνέλευση του κοινωνικού χώρου του Αλδεβαράν, σας καλούμε στο διήμερο δράσεων για την εργατική πρωτομαγιά:
Σάββατο 7 Μάη στις 8μμ:
- εκδήλωση συζήτηση με την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση, για την αυτοδιαχείριση και τον επαναστατικό συνδικαλισμό, στον Αλδεβαράν,
Κυριακή 8 Μάη:
- 9:00 πμ συμμετοχή στη Γενική απεργία της Νάουσας, ενάντια στην κυριακάτικη αργία
& - 11:00 πμ στην πλατεία δημαρχείου της Βέροιας, συμμετοχή στο ανεξάρτητο ταξικό κάλεσμα για την εργατική πρωτομαγιά των Ρομπέν του Ξύλου.
Κοινωνικός χώρος των “από κάτω” Αλδεβαράν
