Πανελλαδικη απεργία σήμερα και η συνέλευση του κοινωνικού χώρου αλδεβαράν ήταν στην συγκέντρωση και την πορεία των εργαζομένων ενάντια στα σχέδια της αριστερής κυβέρνησης, των αφεντικών και του κράτους να βάλει την ταφόπλακα πάνω στην αξιοπρέπεια μας. Σταθερά στον ακηδεμόνευτο αγώνα μας, χωρίς καθοδηγητάδες, χωρίς κομματικούς και συνδικαλιστικούς γραφειοκράτες, ενώσαμε τις φωνές μας, με τις αντίστοιχες φωνές σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο, ενάντια στην εκμετάλλευση και τη σκλαβιά μας, που εκπορεύεται από τα αφεντικά, του κράτους και του κεφαλαίου, είτε αυτά δηλώνουν αριστερά είτε δεξιά.
Αυταπάτες δεν έχουμε… αυτός ο κόσμος δεν καλωπίζεται όπως προσπαθούσε να μας πείσει ο εργατοπατέρας συνδικαλιστής. Στον κόσμο που χτίζουμε καθημερινά, σε αυτόν που αγωνιζόμαστε και υπερασπιζόμαστε στη γειτονιά και στους χώρους εργασίας μας, στα σχολειά και στα γήπεδα, παντού οπου ζούμε και δημιουργούμε, δεν χωράνε αφεντικά, μικρά ή μεγάλα, δεν χωράν φασίστες ούτε σημαίες… Δεν κρύβουμε την απέχθεια μας που στο κάλεσμα του εργατικού κέντρου των γραφειοκρατών παρευρίσκονταν και έμποροι, αγρότες αφεντικά, μαγαζάτορες που μας πετσοκόβουν μεροκάμματα και ένσημα, μόνο και μόνο για να γλυτώσουν το πετσί τους, για να γλυτώσουν και να κερδίσουν περισσότερα μέσα στη κρίση.
Κύριοι του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ οι κοινωνικές σας συμμαχίες βρωμάνε εκμετάλλευση και μιζέρια. Κι ας κλαίγονται τα μικρά αφεντικά πως θα ‘ρθουν τα μεγάλα αφεντικά να τους πάρουν τις ιδιοκτησίες, και τα παλατάκια τους… ξέρουμε πως στον πάτο του βαρελιού της εκμετάλλευσης είμαστε εμείς οι προλετάριοι κι όχι τα αφεντικά που υπερασπίζεστε με θράσος. Στον κόσμο που φτιάχνουμε, οι άνθρωποι εργαζόμενοι κι εργαζόμενες ζουν, δημιουργούν, από κοινού και καλύπτουν ανάγκες κι επιθυμίες καθενός χωριστά, χωρίς αφέντες, χωρίς πολιτικούς παπατζήδες, χωρίς “από πάνω” κι “από κάτω”. Κι αν εσείς ονειρεύεστε έναν κόσμο με ένα αφεντικό το Κόμμα, εμείς είμαστε εδώ για να σας θυμίζουμε πως οι προλετάριοι και οι προλετάριες είναι οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού είτε αγοραίου είτε κρατικού…
Τι να κάνουμε; Αυτό που ξέρουμε, σωματεία και συνελεύσεις βάσης εργαζομένων, οργάνωση των αγώνων από τα κάτω χωρίς καθοδηγητάδες και αυθεντίες, στη γειτονιά, το χωράφι, την επιχείρηση, σύγκρουση και απελευθέρωση από το κράτος και τον καπιταλισμό κάθε στιγμής της καθημερινής μας ζωής…
Κι ένα τελευταίο… με ελεημοσύνες “αλληλεγγύης” στους πρόσφυγες και προσευχές επίκλησης στις επαναστατικές συνθήκες τίποτα δεν άλλαξε ποτέ…
αυτά τα κάνουν οι εκκλησίες…