Το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης γεννά ελπίδα κι αξιοπρέπεια.
Ήταν 4 χρόνια πριν περίπου όταν το πρώτο εργοστάσιο στην Ελλάδα ανακτήθηκε από τους εργαζόμενους και ξεκίνησε να βαδίζει τον δρόμο της αυτοδιαχείρισης. Τότε, πριν 4 χρόνια, ο σπόρος της αξιοπρέπειας και της αυτοδιαχείρισης έπεσε στο γόνιμο έδαφος της αλληλεγγύης και σήμερα, μετά από αδιαμεσολάβητους αγώνες, χωρίς σωτήρες και λοιπά φαντάσματα, μπορούμε να λέμε πως η ΒΙΟ.ΜΕ έγινε το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο, που λειτουργεί με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Κι ύστερα ήρθε και το δεύτερο…
Έπειτα από 5 χρόνια απαξίωσης, εκβιασμού κι εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους, οι εργαζόμενοι ενός άλλου εργοστασίου -αυτή την φορά όχι σε κάποια μεγάλη πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, αλλά σε ένα μικρό χωριό στην καρδιά της Ημαθίας- συνειδητοποιούν το μέγεθος της εκμετάλλευσης τους, σπάνε τις αλυσίδες της αλλοτρίωσης και αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου ξυλείας Παπαδόπουλου – Παγούρα, χωρίς προηγούμενη επαφή με διαδικασίες αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας μέσα από αντιφάσεις, προβληματισμούς κι επιφυλάξεις προβαίνουν στο τελικό ξεκαθάρισμα: προχωρούν σε επίσχεση εργασίας και κατάληψη του εργοστασίου και ανακοινώνεται στα αφεντικά, ότι διακόπτεται κάθε σχέση μαζί τους. Το εργοστάσιο, το οποίο δούλευαν οι ίδιοι με κόπο και αυταπάρνηση για 25-30 χρόνια, περνά ολοκληρωτικά στα χέρια τους, καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν κάθε μηχάνημα και κάθε γωνιά του, αυτοί που με τον ιδρώτα τους παρήγαγαν προϊόντα που κάλυπταν τις ανάγκες της κοινωνίας, από ξυλεία για τον αγρότη μέχρι τους στύλους μεταφοράς ενέργειας για τη ΔΕΗ, από παλέτες μεταφοράς αγαθών μέχρι ξυλεία για τη στέγαση της κοινωνίας.
Η ανταπόκριση στα νέα ενός δεύτερου εργοστασίου που στρέφεται προς την αυτοδιαχείριση είναι άμεση και πρωτοφανής. Κι αυτό γιατί το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης μιλά απευθείας στις ανάγκες όλων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων, όλων των εργατών και εργατριών, όλων των “από κάτω”. Όλων όσων στην ανάκτηση της παραγωγής από τους παραγωγούς βλέπουμε κοιτίδες αγώνα, ελπίδας και αντίστασης, κοινωνικής δημιουργίας κι απελευθέρωσης από την απληστία των “από πάνω”. Γιατί τα ανακτημένα εργοστάσια Ρομπέν και ΒΙΟ.ΜΕ, τα κοινωνικά ιατρεία και οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα πειράματα ελευθεριακής μάθησης, τα σωματεία βάσης και οι συνελεύσεις γειτονιάς επιβεβαιώνουν ότι εμείς που δημιουργούμε τον πλούτο, μπορούμε και να τον διευθύνουμε με αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας, με άμεση δημοκρατία στην κοινωνία, χωρίς αφεντικά και πατρόνες, χωρίς ιεραρχίες και διευθυντήρια που με τη βία ιδιοποιούνται τον κόπο μας. Καθένας και καθεμία από εμάς, ατομικά και συλλογικά είμαστε τα μέρη του μεγάλου παζλ που αναδύεται στην αυτοοργάνωση των αγώνων μας ως εργάτες/τριες, ως μετανάστες/τριες, ως άνεργοι/ες, ως οι κολασμένοι/ες αυτού του κόσμου. Η τάξη μας πέρα από ιεραρχίες, κόμματα, διακρίσεις και ιδεοληψίες· πέρα από έθνη, θρησκείες και σύνορα εδώ και αιώνες κάθε μέρα συναρμολογούμε αυτό το παζλ του νέου κόσμου από κοινού. Ενός κόσμου αξιοπρέπειας και αγώνα, ισότητας κι ελευθερίας. Ένα τραγούδι σιγά σιγά ξαναζεσταίνει τις καρδιές μας, ένας νέος ήλιος ξαναγεννιέται μέσα στους στίχους του. Παλιός όσο κι ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ζωντανός όσο ποτέ άλλοτε. Από την Αργεντινή ως την Θεσσαλονίκη και από την Πατρίδα της Ημαθίας ως την καρδιά της Ευρώπης το ακούμε να ζωντανεύει. Εμπρός της γης οι κολασμένοι….
* Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των εργατών του εργοστασίου, στον Αλδεβαράν συλλέγουμε είδη για την κάλυψη των αναγκών τους: καφέ, ζάχαρη, μακαρόνια, ρύζι, φασόλια, χαρτικά είδη, απορρυπαντικά, ψωμί και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ανοιχτά Δευτέρα με Παρασκευή μετά τις 21:00.
*Την Κυριακή 8 Μάη, ο κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν θα βρίσκεται στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή κινητοποίηση στην Βέροια, πλ. Δημαρχείου, 11 πμ, στηρίζοντας το κάλεσμα των Ρομπέν του Ξύλου για ανεξάρτητη ταξική εργατική συγκέντρωση.
Κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν
Μάϊος 2016 | Νάουσα
