Category: Αυτοδιαχείριση

Το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης γεννά ελπίδα κι αξιοπρέπεια.
Ήταν 4 χρόνια πριν περίπου όταν το πρώτο εργοστάσιο στην Ελλάδα ανακτήθηκε από τους εργαζόμενους και ξεκίνησε να βαδίζει τον δρόμο της αυτοδιαχείρισης. Τότε, πριν 4 χρόνια, ο σπόρος της αξιοπρέπειας και της αυτοδιαχείρισης έπεσε στο γόνιμο έδαφος της αλληλεγγύης και σήμερα, μετά από αδιαμεσολάβητους αγώνες, χωρίς σωτήρες και λοιπά φαντάσματα, μπορούμε να λέμε πως η ΒΙΟ.ΜΕ έγινε το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο εργοστάσιο, που λειτουργεί με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Κι ύστερα ήρθε και το δεύτερο…

Έπειτα από 5 χρόνια απαξίωσης, εκβιασμού κι εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους, οι εργαζόμενοι ενός άλλου εργοστασίου -αυτή την φορά όχι σε κάποια μεγάλη πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, αλλά σε ένα μικρό χωριό στην καρδιά της Ημαθίας- συνειδητοποιούν το μέγεθος της εκμετάλλευσης τους, σπάνε τις αλυσίδες της αλλοτρίωσης και αποφασίζουν να πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή. Οι εργαζόμενοι του εργοστασίου ξυλείας Παπαδόπουλου – Παγούρα, χωρίς προηγούμενη επαφή με διαδικασίες αυτοδιαχείρισης και άμεσης δημοκρατίας μέσα από αντιφάσεις, προβληματισμούς κι επιφυλάξεις προβαίνουν στο τελικό ξεκαθάρισμα: προχωρούν σε επίσχεση εργασίας και κατάληψη του εργοστασίου και ανακοινώνεται στα αφεντικά, ότι διακόπτεται κάθε σχέση μαζί τους. Το εργοστάσιο, το οποίο δούλευαν οι ίδιοι με κόπο και αυταπάρνηση για 25-30 χρόνια, περνά ολοκληρωτικά στα χέρια τους, καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν κάθε μηχάνημα και κάθε γωνιά του, αυτοί που με τον ιδρώτα τους παρήγαγαν προϊόντα που κάλυπταν τις ανάγκες της κοινωνίας, από ξυλεία για τον αγρότη μέχρι τους στύλους μεταφοράς ενέργειας για τη ΔΕΗ, από παλέτες μεταφοράς αγαθών μέχρι ξυλεία για τη στέγαση της κοινωνίας.

Η ανταπόκριση στα νέα ενός δεύτερου εργοστασίου που στρέφεται προς την αυτοδιαχείριση είναι άμεση και πρωτοφανής. Κι αυτό γιατί το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης μιλά απευθείας στις ανάγκες όλων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων, όλων των εργατών και εργατριών, όλων των “από κάτω”. Όλων όσων στην ανάκτηση της παραγωγής από τους παραγωγούς βλέπουμε κοιτίδες αγώνα, ελπίδας και αντίστασης, κοινωνικής δημιουργίας κι απελευθέρωσης από την απληστία των “από πάνω”. Γιατί τα ανακτημένα εργοστάσια Ρομπέν και ΒΙΟ.ΜΕ, τα κοινωνικά ιατρεία και οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα πειράματα ελευθεριακής μάθησης, τα σωματεία βάσης και οι συνελεύσεις γειτονιάς επιβεβαιώνουν ότι εμείς που δημιουργούμε τον πλούτο, μπορούμε και να τον διευθύνουμε με αυτοδιαχείριση στους χώρους εργασίας, με άμεση δημοκρατία στην κοινωνία, χωρίς αφεντικά και πατρόνες, χωρίς ιεραρχίες και διευθυντήρια που με τη βία ιδιοποιούνται τον κόπο μας. Καθένας και καθεμία από εμάς, ατομικά και συλλογικά είμαστε τα μέρη του μεγάλου παζλ που αναδύεται στην αυτοοργάνωση των αγώνων μας ως εργάτες/τριες, ως μετανάστες/τριες, ως άνεργοι/ες, ως οι κολασμένοι/ες αυτού του κόσμου. Η τάξη μας πέρα από ιεραρχίες, κόμματα, διακρίσεις και ιδεοληψίες· πέρα από έθνη, θρησκείες και σύνορα εδώ και αιώνες κάθε μέρα συναρμολογούμε αυτό το παζλ του νέου κόσμου από κοινού. Ενός κόσμου αξιοπρέπειας και αγώνα, ισότητας κι ελευθερίας. Ένα τραγούδι σιγά σιγά ξαναζεσταίνει τις καρδιές μας, ένας νέος ήλιος ξαναγεννιέται μέσα στους στίχους του. Παλιός όσο κι ο κόσμος της εκμετάλλευσης, ζωντανός όσο ποτέ άλλοτε. Από την Αργεντινή ως την Θεσσαλονίκη και από την Πατρίδα της Ημαθίας ως την καρδιά της Ευρώπης το ακούμε να ζωντανεύει. Εμπρός της γης οι κολασμένοι….

* Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των εργατών του εργοστασίου, στον Αλδεβαράν συλλέγουμε είδη για την κάλυψη των αναγκών τους: καφέ, ζάχαρη, μακαρόνια, ρύζι, φασόλια, χαρτικά είδη, απορρυπαντικά, ψωμί και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Ανοιχτά Δευτέρα με Παρασκευή μετά τις 21:00.

*Την Κυριακή 8 Μάη, ο κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν θα βρίσκεται στην πρωτομαγιάτικη απεργιακή κινητοποίηση στην Βέροια, πλ. Δημαρχείου, 11 πμ, στηρίζοντας το κάλεσμα των Ρομπέν του Ξύλου για ανεξάρτητη ταξική εργατική συγκέντρωση.

Κοινωνικός χώρος Αλδεβαράν
Μάϊος 2016 | Νάουσα

130 χρόνια μετά το Σικάγο, 100 χρόνια από την εργατική επανάσταση στη Ρωσία, 80 χρόνια μετά την εργατική επανάσταση στην Ισπανία, 80 χρόνια από τον Μάη του ’36 στη Σαλονίκη, οι εργάτες και οι εργάτριες στην Ελλάδα, στην Ευρώπη σε ολόκληρο τον κόσμο διαιρεμένοι/ες παρακολουθούμε τις ζωές μας να παρασέρνονται στα δόντια της καπιταλιστικής μηχανής.

Πολιτικοί της αριστεράς και της δεξιάς, γραφειοκράτες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, δημοσιογράφοι και “έγκριτοι” αναλυτές, δικαστές και αστυνομία, κακοί δάσκαλοι, φασίστες-ρατσιστές-πατριώτες όλων των αποχρώσεων, θρησκευτικοί ιεράρχες όλων των δογμάτων, όλοι μαζί κήρυξαν τον πόλεμο ενάντια στην τάξη μας, οδηγώντας την ανθρωπότητα στο μονόδρομο της υποταγής. Ο πλούτος που δημιουργούμε με την εργασία μας, ξαναμοιράζεται και περιφράσσεται. Σιγά-σιγά χάνουμε όλα όσα κατακτήσαμε με αίμα κι αγώνες: το οκτάωρο, τις δωρεάν παροχές έστω και στην κακή στέγη, την κακή μάθηση,  την κακή υγεία, την κακή σύνταξη, το δικαίωμα στον συνδικαλισμό και την απεργία. Τα σώματα και οι ψυχές μας βρίσκονται σε ένα ανελέητο κυνήγι περισσότερων ωρών εργασίας, περισσότερων καταρτίσεων, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια, και στα ειρηνοδικεία, για να διασφαλίσουμε ένα πιάτο φαΐ, το σπίτι που με κόπο αγοράσαμε, το επίδομα για τη θέρμανση ή την ανεργία. Η φύση, τα δάση, τα βουνά, οι θάλασσες, και οι κάμποι, τα μη ανθρώπινα ζώα παραδίδονται στην υπερεκμετάλλευση και την καταστροφή. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια γίνεται η σταθερή βάση για την διαίρεση μας, για τον έλεγχο και την υποταγή μας. Ο Έλληνας, ο Αλβανός, ο Σύριος, ο ντόπιος και ο ξένος, ο ανώτερος κι ο κατώτερος προπαγανδίζονται ως αιώνιοι διαχωρισμοί, και ο φασισμός με τη μορφή της Χρυσής Αυγής και του ISIS, της ευρωπαϊκής, αμερικάνικης ή ασιατικής ακροδεξιάς κερδίζει έδαφος μέσα στη μιζέρια του καπιταλισμού. Και τα αφεντικά συνεχίζουν να συσσωρεύουν δύναμη κι εξουσία.

Όμως δειλά δειλά, χαμογελώντας ένας νέος κόσμος ανατέλλει μέσα στους αγώνες των εργατών και εργατριών σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στην Γαλλία, στην Ελλάδα, σε όλη τη γη, ο κόσμος των προλετάριων οργανώνεται σε σωματεία βάσης, καταλαμβάνει χώρους παραγωγής, και τους θέτει κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, οραματίζεται και δημιουργεί στη βάση της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, χωρίς εργατοπατέρες, χωρίς αφεντικά, πέρα από ιδεολογικές ταυτότητες. Τα εργοστάσια της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, και των Ρομπέν στην Ημαθία, τα δεκάδες σωματεία βάσης και ο επαναστατικός συνδικαλισμός, οι εκατοντάδες αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι και συνεταιρισμοί στην Ελλάδα, ο αυτοοργανωμένος κόσμος της αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους εργάτες-τριες, και άλλα πολλά δείχνουν το δρόμο που μπορούμε να βαδίσουμε.

Οι εργάτες και οι εργάτριες της Νάουσας, οι άνεργοι και οι άνεργες, στα εργοστάσια, στη γη, στα καφενεία και τις ταβέρνες, στο νοσοκομείο οφείλουμε να αναζητήσουμε και να βρούμε τους τρόπους οργάνωσης της τάξης μας σε τοπικό, ελλαδικό και διεθνές επίπεδο. Να ξανασυνδεθούμε στις αλυσίδες του μαχητικού αγώνα, για να ανακτήσουμε αυτά που δημιουργούμε, για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για την απελευθέρωση μας από τα αφεντικά στο κράτος και στην οικονομία.

Για όλα αυτά και όσα άλλα μπορούμε να ανακαλύψουμε μαζί, η συνέλευση του κοινωνικού χώρου του Αλδεβαράν, σας καλούμε στο διήμερο δράσεων για την εργατική πρωτομαγιά:

     Σάββατο 7 Μάη στις 8μμ:

• εκδήλωση συζήτηση με την Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση, για την αυτοδιαχείριση και τον επαναστατικό συνδικαλισμό, στον Αλδεβαράν,

     Κυριακή 8 Μάη:

• 9:00 πμ συμμετοχή στη Γενική απεργία της Νάουσας, ενάντια στην κυριακάτικη αργία
  &
• 11:00 πμ στην πλατεία δημαρχείου της Βέροιας, συμμετοχή στο ανεξάρτητο ταξικό κάλεσμα για την εργατική πρωτομαγιά των Ρομπέν του Ξύλου.

Κοινωνικός χώρος των “από κάτω” Αλδεβαράν

Συζητάμε με τους εργαζόμενους του δεύτερου ανακτημένου εργοστασίου στην Πατρίδα Ημαθίας, για την αυτοδιαχείριση, την αξιοπρέπεια και την συλλογικοποίηση του αγώνα και της αλληλεγγύης.

Σάββατο 23/4

στις 20:00

στον κ.χ Αλδεβαράν

Το Σάββατο 9/4 βρεθήκαμε για μία ακόμη φορά στην κεντρική πλατεία της Νάουσας, διαθέτοντας ανοιχτά τα προϊόντα της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟ.ΜΕ και μοιράζοντας κείμενα του νέου εγχειρήματος Ρομπέν του Ξύλου στην Πατρίδα Ημαθίας που βαδίζει προς την αυτοδιαχείριση, στο πλάι των εργαζομένων του εργοστασίου, κάνοντας ξεκάθαρο ότι οι κοινωνικές και εργατικές ανάγκες είναι αδιαπραγμάτευτες.

ΤΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Το Σάββατο 14/11 πραγματοποιήθηκε μετά από κάλεσμα των αλληλέγγυων στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ και τον κοινωνικό χώρο Αλδεβαράν, ολοήμερη παρέμβαση στην πόλη της Νάουσας για τη ματαίωση κάθε πλειστηριασμού και κάθε ξεπουλήματος του εργοστασίου, που ανήκει στους ίδιους τους εργαζόμενους του.

Η παρέμβαση ξεκίνησε στις 10 πμ στην κεντρική πλατεία της Νάουσας, με πάγκο προϊόντων της ΒΙΟΜΕ, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων, μοίρασμα κειμένων και μικροφωνική. Η ανταπόκριση των πολιτών της εργατούπολης ήταν ενθαρρυντική τόσο με την συμμετοχή τους σε συζητήσεις με τους αλληλέγγυους και τις αλληλέγγυες όσο και με την προμήθεια καθαριστικών του εργοστασίου.

Στη συνέχεια οι αλληλέγγυοι/ες μαγείρεψαν κι έφαγαν από κοινού στον κοινωνικό χώρο του αλδεβαράν, και συζήτησαν για τις εξελίξεις όσον αφορά τη ΒΙΟΜΕ, γενικότερα το εργατικό και κοινωνικό κίνημα, αλλά και ζητήματα απελευθέρωσης της καθημερινής ζωής μέχρι αργά το βράδυ. Όλοι μαζί ανανεώσαμε το ραντεβού μας για τις 24, 25 και 26 Νοέμβρη στο τριήμερο κινητοποιήσεων για τη ματαίωση των πλειστηριασμών στην Θεσσαλονίκη.

Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση για την οργάνωση των αγώνων και των αντιστάσεων μας ενάντια σε κράτος, κεφάλαιο κι αφεντικά.

Προτάσσουμε τον αγώνα από τα κάτω, την ταξική αλληλεγγύη και την αξιοπρέπεια. Από τις υποτιθέμενες “ρήξεις” μέχρι την “ανάπτυξη” και τις “επενδύσεις”, από τα “πρωτογενή πλεονάσματα”, τα “grexit”, τα ψευτοδιλήμματα, μέχρι το “λεφτά υπάρχουν”, την “αριστερά” και την “ευρώπη της αλληλεγγύης”, η ιστορία αποδεικνύει πως τίποτα δε χαρίζεται από τους επίδοξους σωτήρες μας, αλλά όλα κατακτώνται από εμάς τους ίδιους.

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ & ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ

Οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου «Βέρμιο», βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας από 19/03/2015, ζητώντας τα 300.000 που τους χρωστάει η δημοτική εξουσία της πόλης. Αυτά που παρήγαγαν με μεράκι και αγάπη για το ξενοδοχείο. Το έχουμε ξαναπεί πως η αυτού εξοχότης δήμαρχος της πόλης και οι αυλικοί του, ανέλαβαν να παραδώσουν στα δόντια των αφεντικών τον παραγωγικό και φυσικό πλούτο της πόλης. Το μεγαλύτερο ξενοδοχείο της Ημαθίας, σε ένα από τα αρχαιότερα δάση πλατάνου του ελλαδικού χώρου, με εγκαταστάσεις για ορεινή και αθλητική ψυχαγωγία, αποτελεί θησαυρό για το κεφάλαιο. Και αυτός ο θησαυρός δημιουργήθηκε από τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, που προσφέρουν τόσες δεκαετίες τις υπηρεσίες τους τόσο στους επισκέπτες του δάσους όσο και του ξενοδοχείου. Και αναφερόμαστε στο σύνολο των εργαζόμενων του δήμου, δηλαδή στους υπαλλήλους του ξενοδοχείου αλλά και στους εργαζόμενους που συντηρούν και φροντίζουν το δάσος και τις εγκαταστάσεις μέσα σε αυτό.

Και οι ταγοί της πόλης – αριστεροί και δεξιοί – συνεχίζουν να αναμασούν τις κλασικές συνταγές διαχείρισης του καπιταλισμού. Το δίλημμα είναι: η επιχείρηση στα αφεντικά – κολλητάρια της τωρινής δημοτικής εξουσίας με εργαζόμενους χωρίς εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς πείνας, με αυταρχικές διευθύνσεις ή η επιχείρηση στο κράτος-αφεντικό που προτείνουν οι αριστεροί Μπαρουφάκηδες της Νάουσας, που θα λειτουργεί στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, πουλώντας και αγοράζοντας τις υπηρεσίες, αναπαράγοντας τη σαπίλα των προηγούμενων κακοδιοικήσεων, τους κομματάρχες στη θέση των αφεντικών, τις πελατειακές σχέσεις, την υποβάθμιση του ξενοδοχείου και τελικά την παράδοση του στα αφεντικά; Όμως ένας αγώνας των εργαζομένων του ξενοδοχείου και όλων όσων εργάζονται στο άλσος γύρω από αυτά τα διλήμματα προεξοφλεί έναν ακόμα “έντιμο συμβιβασμό”, όπως αυτόν που προέκυψε τα προηγούμενα χρόνια ανάμεσα σε κράτος, αφεντικά, και κομματάρχες για την κλωστοϋφαντουργία μας. Κάποιοι εργαζόμενοι θα καταλήξουν άνεργοι ή πρόωρα συνταξιούχοι, εξαρτώμενοι από το κράτος στα ψίχουλα των κοινωνικών παροχών, ενώ κάποιοι θα υποκύψουν στους εκβιασμούς για φθηνότερη εργασία των μελλοντικών αφεντικών (ιδιωτικών ή κρατικών). Με το καρότο και το μαστίγιο θα συνεχίσουν να βασιλεύουν πάνω στις δικές σας και τις δικές μας πλάτες.

Υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος. Δύσκολος δρόμος, αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος, που θα σώσει τις δουλειές σας, σώζοντας το ξενοδοχείο και το άλσος, και βάζοντας τα θεμέλια για το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας σε τοπικό και ελλαδικό επίπεδο. Ο δρόμος της αυτοδιαχείρισης. Η καλλιέργεια και η δημιουργία μίας νέας λογικής διαχείρισης της καθημερινής ζωής, στην παραγωγή, την κατανάλωση, τον πολιτισμό. Εσείς οι εργαζόμενοι/ες έχετε την εμπειρία, γνωρίζετε κάθε γωνιά του ξενοδοχείου, εσείς δώσατε και θα συνεχίσετε να δίνετε ζωή στο «Βέρμιο», εσείς είστε αυτοί που φροντίσατε και θα συνεχίζετε να φροντίζετε τους χιλιάδες επισκέπτες του άλσους κάθε χρόνο. Μέσα από τις συνελεύσεις σας, χωρίς ιεραρχίες, χωρίς εργοδότες και εργαζόμενους, πέρα από κομματισμούς και ιδεοληψίες θα σχεδιάσετε και θα υλοποιήσετε ένα νέο πρότυπο ξενοδοχείο, του οποίου στόχος θα είναι η προσφορά στην τοπική και ευρύτερη κοινωνία, όχι το κέρδος – οικονομικό ή πολιτικό – κάποιων λίγων αφεντικών. Μπορεί να γίνει αυτό; Σήμερα στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο λειτουργούν χιλιάδες αυτοδιαχειριζόμενες επιχειρήσεις. Στην Ελλάδα υπάρχει το, δυνατό εδώ και 2 χρόνια, παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, πρώην μονάδα της Φίλκεραμ και Τζόνσον, το οποίο κατέλαβαν οι εργαζόμενοι του, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα της αυτοδιαχείρισης. Υπάρχουν πολλοί κοινωνικοί συνεταιρισμοί και εργατικά σωματεία βάσης, που λειτουργούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.  Στην πολύπαθη Αργεντινή πάνω από 300 ανακτημένες επιχειρήσεις – ναυπηγεία, κλινικές, κατασκευαστικές, παραγωγής αγροτικών μηχανημάτων, οικοδομικών υλικών κλπ – λειτουργούν από τους εργαζόμενους τους χωρίς αφεντικά και διευθυντάδες.

Είναι εύκολο; Όχι. Είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό που όταν δεν μπορεί να ενσωματώσει και να απαξιώσει τις ανακτημένες επιχειρήσεις, προσπαθεί να τις στραγγαλίσει. Λέτε πως αγωνίζεστε για την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη. Εμπιστευτείτε τις δυνάμεις σας και τις δυνάμεις του τόπου μας. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, νέοι και νέες άνεργοι με πτυχία, άνθρωποι της πόλης αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα έχουν τη γνώση και την εμπειρία να σας στηρίξουν. Εμείς από την πλευρά μια μικρή συνέλευση πολιτών είμαστε αλληλέγγυοι στη διεκδίκηση σας, όσων σας χρωστάνε και σε κάθε βηματισμό που στεριώνει σε μια ζωή με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Μαζί μπορούμε να νικήσουμε.

Νάουσα, Απρίλης 2015

Συνέλευση για την άμεση δημοκρατία